Kiedy już jakiś polski artysta wejdzie na cokół sprzedawszy troszkę płyt, a zaczyna mieć czas żeby tam z lubością się kokosić, to zaczyna śpiewać wolniej. Polskie piosnki jedna wielka powolność, sekcja zapomniana ryczy w kącie, pełna sierocych spazmów. Ta powolność, ślamazarność rozrywkowa, zmusza słuchacza do jakże głębokiego zastanowienia i namysłu. Jakże inne byłyby piosenki, poetyckie teksty i wiersze śpiewane przez Marka Grechutę gdyby zaśpiewał je innym tempie.
Myśl przyłapana w Beskidach, Okrajnik 24 września 2010
